اخلاق در شعر

زمینه: مسئلۀ اخلاق در هنر، از جمله در شعر، به عنوان هنر کلامی، همواره مورد توجه ادیبان، فیلسوفان و منتقدان حوزه های اخلاق، ادب و هنر بوده است. اخلاق­گرایان تندرو، وظیفۀ هنر را خدمت به اخلاق می‌دانند و هرگونه اثر هنری خارج از هنجارهــــای اخلاقی را نادرست می‌انگارند. دیدگاه مقابل این نگرش، هنرگرایی تندرو است. این دیدگاه، از هرگونه اثر هنری، تنها انتظار هنری بودن را دارد و نه چیز دیگر؛ و انتظارش از اخلاق و جامعه نیز این است که در خدمت هنر باشند. دیدگاه سوم، که میانه‌روتر به نظر می‌رسد، به دیدگاه «آمیخته» معروف است، که بر تعامل میان اخلاق و هنر تأکید می‌ورزد. نگارنده ضمن پذیرش دیدگاه آمیخته در رویکرد به شعر، و نقد برخی موارد مطرح در این دیدگاه، در زمینۀ شعر اخلاقی به ارائۀ دیدگاه خود پرداخته است. نتیجه‌گیری: پس از مطالعه و بررسی آرا و نظریه‌های اندیشمندان و صاحب‌نظران در مورد اخلاق، هنر، زیبایی شناسی و شعر، و ارائۀ تعریفی موقّت از شعر، نگارنده برای شعر اخلاقی، ویژگی‌های زیر را برشمرده است: بری بودن از رذایل اخلاقی، پایبندی به بعد هنری، پایبندی به بعد زبانی، آرمان‌گرایی